Το Ελληνικό κράτος δέχεται τον Ιατρικό Βελονισμό ως μέθοδο θεραπείας με την προϋπόθεση ότι η εφαρμογή του γίνεται αποκλειστικά και μόνο από ιατρούς που έχουν αποκτήσει ειδική εκπαίδευση και διαθέτουν εμπειρία στην εφαρμογή του.
(574/Α4/1191/21-2-1980)
(Υ7/οικ./4270/25-6-96).
Ο Βελονισμός αποτελεί μια πανάρχαια θεραπευτική τεχνική, που η αξία της παραμένει αδιαμφισβήτητη για περισσότερα από 3000 χρόνια. Μέχρι το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, ήταν σχεδόν άγνωστος στο "Δυτικό κόσμο".
Η πρώτη επαφή του απλού κόσμου αλλά και της επιστημονικής κοινότητας με τη μέθοδο αυτή έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μετά την επίσκεψη στην Κίνα του Προέδρου Νίξον των Η.Π.Α. Η δημοσίευση περιστατικών που αντιμετωπίσθηκαν αποτελεσματικά με το Βελονισμό, καθώς επίσης και η περιγραφή χειρουργικών επεμβάσεων ανοικτής καρδιάς με μόνη μέθοδο αναισθησίας το Βελονισμό, οδήγησαν πολλούς γιατρούς αλλά και απλούς πολίτες από τις Η.Π.Α και την Ευρώπη στην Κίνα, προκειμένου να διδαχθούν την τεχνική αυτή.
Επί του παρόντος, η Παγκόσμια οργάνωση Υγείας (WHO) αναγνωρίζει την αποτελεσματικότητα του βελονισμού για περισσότερες από 40 κοινές διαταραχές και ασθένειες.
Όμως, η ανεξέλεγκτη εφαρμογή του Βελονισμού, σε χώρες με "χαλαρές" νομοθετικές ρυθμίσεις, οδήγησε μοιραία στην εμφάνιση δυσάρεστων συμβαμάτων, που πολλές φορές είδαν το "φως" της δημοσιότητας. Έτσι στη σύγχρονη βιβλιογραφία περιγράφονται περιστατικά πνευμοθώρακα, καρδιακού επιπωματισμού, περιχονδρίτιδας του αυτιού, τρώσης αγγείων ή σπλάγχνων και τοπικών ή συστηματικών λοιμώξεων, σαν επιπλοκή του βελονισμού. Στις περισσότερες όμως από τις περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί, επρόκειτο για εφαρμογή του βελονισμού από πρακτικούς θεραπευτές, χωρίς ιατρική κατάρτιση και με ελλιπή εκπαίδευση στις τεχνικές αποστείρωσης και ασφαλούς χειρισμού των βελονών.
Εκτός όμως από τα ανεπιθύμητα συμβάματα του βελονισμού, έχουν περιγραφεί περιπτώσεις λαθεμένης εκτίμησης των συμπτωμάτων και μοιραίας καθυστέρησης της διάγνωσης σοβαρών νόσων, όταν ο βελονιστής στερείται Ιατρικής εκπαίδευσης.
